کاسه از آب پر است                         آب از صورت ماه

   کودکی تشنه رسید                         کردبر کاسه نگاه

    آب با ماهی ماه

    چه زلال است و سپید                 آبی دریا را

     میتوان در آن دید

    شوق نوشیدن آب

    در دل کودک بود                     دست بر کاسه که زد

   ماه راآب ربود

    سرکشید آن کودک

    کاسه آبش را                   قطره قطره نوشید

               آب و مهتابش را

ابری نیست

بادی نیست

می نشینم لب حوض :

گردش ماهی ها ،روشنی ،من ،گل، آب

پاکی خوشه زیست .

نور درکاسه مس چه نوازش ها می ریزد

نردبان از سر دیوار بلند صبح را روی زمین می آرد.

پشت لبخند پنهان هر چیز .

روزنی دارد دیوار زمان،که از آن ،چهره ی من پیداست.

سهراب.